Westfries Genootschap » Publicaties » Weblog Binnendijks » 2010 » 24 februari
Het is de tijd van de boeken. Boeken, zult u vragen. Ja, ik zit er middenin. Twee jaarboeken: die van het genootschap en die van de
Cromme Leeck, de stichting waar ik voorzitter van ben, maar ook de boeken van de serie West-Friesland toen en nu en ons eigen Vierkant.
Voorwoord, woord vooraf, interview, redigeren, adviezen geven, vergaderen, lezen, schrijven, schrappen.
Wat zit er veel werk aan voordat een boek eindelijk gedrukt kan worden. Wie er niet mee te maken heeft, weet niet hoeveel uren er ingestoken zijn. Vaak op vrijwillige basis, anders zou zo'n boek(je) helemaal niet te betalen zijn. Die boeken staan vol met woorden. Woorden die iemand bedenkt en opschrijft in de hoop dat die tekst anderen zal raken, inspireren of zal aanzetten tot nadenken.
Boeken waar door veel mensen, meestal op vrijwillige basis, hard aan gewerkt is.
Zo is het ook met de woorden die je spreekt. In gesprekken zeg je dingen die je vaak zelf allang al vergeten bent, maar waarvan anderen je later vertellen dat die zinnen hen raakten. Wat bewuster denk je na over de zinnen die je spreekt voor een publiek. Deze week was dat onder meer in de kerk van Benningbroek bij een afscheid. Daar droeg ik een aantal West-Friese rijmen voor. Ik koos voor gedichten die momenten uit een mensenleven beschrijven: van jong tot oud. Dat leek me een goede invalshoek voor een half uurtje West-Fries.
Zondag hield ik een overweging in Bessie, het kleine kerkje in Nibbixwoud. Het ging over het zout en over verhalen. Twee onderwerpen
waar veel over te zeggen valt en die dicht bij de mensen staan.
Behalve woorden zijn ook beelden belangrijk. Over beelden en met name over fotografie vertelde Olivier Havermans tijdens een lezing voor
de Cromme Leeck. Hij belichtte de geschiedenis van de fotografie en liet veel voorbeelden van foto's en portretjes zien. Ook de aanwezigen
hadden portretten en foto-albums meegenomen. Eén gelukkige had een album vol familieportretten. Haar vader had achter op al die foto's de naam
geschreven van degene die afgebeeld stond. Dat is een rijkdom! Hoe vaak worden portretten en foto's niet weggegooid omdat niemand
meer weet wie erop staan?
Les 1 is dus: schrijf altijd op wie er op de foto staat, wanneer die genomen is en waarom. Goede les, maar wat komt daarvan terecht in
het digitale tijdperk? En wat rest er van uw honderden digitale foto's wanneer er in 2050 een lezing gehouden wordt over fotografie? Of
zouden lezingen dan helemaal uit de tijd zijn?
Idee: maak er een boek van! Een boek met de mooiste afbeeldingen. Een papieren boek waar je lekker in kunt bladeren.
Zo zijn we weer terug bij het begin. Ik hoop dat alle boeken waar op dit moment hard aan gewerkt wordt straks tot hun recht komen en
dat velen ervan zullen genieten.
Ina Broekhuizen-Slot
Klik hier voor meer Westfriese woorden en uitdrukkingen.