In memoriam Piet van Kampen

Op 29 februari 2012 overleed in Warmond Petrus Theodorus (Piet) van Kampen, erelid van het Westfries Genootschap. Hij was 97 jaar oud, 78 jaar minderbroeder en 71 jaar priester.
Piet van Kampen werd op 30 augustus 1914 geboren in Spierdijk als oudste van acht kinderen. Al op jonge leeftijd voelde hij zich aangetrokken tot het priesterschap. Hij ging ‘op studie’ en trad in 1933 in bij de franciscanen.
Piet werkte van 1955 tot 1994 in West-Friesland, onder meer als pastor en rector van de Clarissen in Nieuwe Niedorp.
Op de Westfriezendag 1957 werd hij gekozen tot bestuurslid van het Historisch Genootschap Oud West-Friesland. Hij zat jarenlang in de Commissie van redactie voor het jaarboek en de Stolphoevereeks en ook maakte hij deel uit van de Commissie voor buitenlandse excursies. Toen het bestuur besloot tot het aanleggen van een Gulden Boek, waarin alle ereleden en leden van verdienste en zouden worden opgenomen, nam Piet de taak op zich om dit te realiseren.
Drie oud-bestuursleden roemen zijn gaves om te luisteren en om te genieten.
Volkert Nobel: ‘Bij het schrijven van de notulen van onze bestuursvergaderingen heeft Piet onze secretaris niet met al te veel extra werk opgezadeld. Hij luisterde vooral om – wanneer dat in zijn ogen nodig en noodzakelijk was – met een enkel woord wat bij te sturen. En dan werd er naar hém geluisterd!’
Jaap Raat: ‘In het bestuur kon Piet als er een kwestie ter sprake kwam met zijn bezonken oordeel de andere kant van de zaak belichten. Je merkte, hier zat een man met levenservaring, opgedaan in de praktijk van de dag, de pastorale zorg. Hij bracht zijn punt in de vergadering, wel overwogen en… er werd naar hem geluisterd. Hij was een man die kon oordelen, maar die iemand niet zou veroordelen.’
Mieke Peetoom: ‘Piet genoot van zijn gezelschap, van zijn mede bestuursleden, van zijn werk voor het genootschap en hij vertelde zo graag over de dingen waarvan hij zo genoot. Over het streekeigene, over zijn vader en moeder en over de boerderij waarin hij is grootgebracht. Piet genoot van het landschap, van de koeien in de wei, van de kool op 't land en de rechte sloten, van de inpolderingen en de droogmakerijen, van de inlaagdijken en de grondsoorten, je verkocht hem echt geen appels voor citroenen. Over de geschiedenis van plaatsnamen als Zandwerven en Spierdijk en het waarom van de plaatsnamen kon hij je alles vertellen. Toenmalig voorzitter Dirk Breebaart sloot elke bijeenkomst met de woorden: Wie zijn voorgeslacht niet eert, is z'n oigen naam niet weerd. Een gezegde dat Piet van harte onderschreef.’
Tijdens de Westfriezendag van 1981 nam Piet afscheid als bestuurslid. Hij werd benoemd tot erelid en voorzitter Nobel reikte hem de zilveren erepenning uit. Zijn naam werd bijgeschreven in het Gulden Boek.
Legendarisch waren zijn afscheidswoorden. Een buurman stelde hem de vraag: „Wat ga je nu doen, Piet?” Hij antwoordde: „Koike!”
„Koike?”
„Ja, koike. Koike nei 't land, de bloeme, de veugels, de koeie, de slôte,de doike, de lucht en de wolke. D'r is nag 'n hoop te koiken. En ik gaan leze. West-Friesland is een boek, moin boek. Ik kom nooit uitlezen.”
Na zijn afscheid van het bestuur bleef Piet contact houden. Op de Westfriezendagen, de voorjaars- en najaarsstreekmiddagen en andere evenementen was hij een graag geziene gast.
Na zijn pensionering legde hij zich toe op de schilderkunst. In zijn schilderijen zijn de feestelijke kleuren waarin Franciscus zuster Aarde bezingt terug te zien, zo staat er in de rouwcirculaire. En ook: het West-Friese stukje van zuster Aarde was hem wel zeer dierbaar.
De laatste bladzijde van ‘zijn’ West-Friese boek sloeg Piet van Kampen om op schrikkeldag 2012.
Het Westfries Genootschap dankt hem voor alles wat hij voor het land binnen de Omringdijk én voor de vereniging heeft betekend.