Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 1 van de 30-ste jaargang (2018) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Beste Tulp

Lutjebroek, 1 febrewari 2018

Beste Tulp,

Deuze brief skroif ik, omdat ik wat recht te braaien hew met je.'t Noôst me, dat ik 'n toid nagal lullek over je dee. In de tuin vond ik je maar 'n slappe das. Al kwam d'r maar 'n zuchie wind, den lag jij al voor pampus.
Nei, ik had niet zô'n houge pet van je op. In de vaas liet je nei drie dage ok je kop al hange. Maar ik hew je mettertoid beter kennen leerd.
Ik kreg gelukkig altemetteres 'n bossie van jouw soort.
Je benne d'r in verskaaiene kleure. En weet je dat ik verlegen veul skik met je hew. Je kenne zô goinig uit de hoek komme.
As ik je van 'n gulle gever in m'n hande kreg, ben je deur 'n tekort an water wat slappig worren. Al bè je den in 'n vaas met water zet, kom je nei 'n toidje weer overend. As die vaas oigelijk niet zô best bai je past, vlaai je je oigen d'r vezelf goed in.
Nei, je benne zeker de beroerste niet.
Je speule graag 'n spultje met moin. Je koike graag deur 't raam nei buiten. Deer is ok nagal wat te beleven vezelf. Al staan je den met nag meer tulpe in de vaas, jullie koppies glouwe allegaar ien en dezelfde kant op. Dat is vezelf gien gezicht en 't hèt 'r ok niet van. Dat al zien ik dat, den draai ik gewoôn de vaas weer van 't raam of. Jullie moete an de kat of an de keis.
Den bènne jullie me deer 'n stel donderstrale…
Jullie doene d'r alles an om weer nei buiten glouwe te kennen. Ja, en den komt 't 'r op an, wie d'r an 't langste end trekt.
Ik speul dat spultje graag met je mee. We hewwe barre skik met mekaar.
Gelukkig houw je 't opheden zeker 'n week uit in de vaas.
Ja Tulp, zô hè jij je spore wel verdiend. Voor moin ben je houg in anzien stegen. Je magge best kuin weze op je oigen en op de teêlders die je zô mooi opbloeie leite. Dat 'r nag maar veul van jouw soort op de wirreld zet worre.
Den bid ik nou maar dat je 't moin vergeve kenne, dat ik zô lullek over je docht hew.
Ik wul je nooit meer kwoit!

Met de hartelijke groete,

Marloes Timmerman-Oud, Lutjebroek

Kippesoep

Buur Jopie stond gloimend in 'n grôte pan te roeren. 't Luchtte lekker nei kippesoep, je zouwe d'r bedat zin an krogge!
Ze had de wup kregen om 't te maken, omdat heur Jan en hullie twei joôs te hardloupen ginge. Niet zommaar 'n stukkie loupe, nei ze ginge murregen meeloupe met de mareton van Rotterdam. Dat is puur zô'n end. Ik geef 't je te doen.
Jopie maakte puur werk van d'r soep. Voor 't mooie had ze 'm al of hebbe wullen. 't Kwam oigelijk deur heur Jan dat ze nag niet erg opskoôt. Hai had 'n bossie bloeme voor d'r meenomen, zien. Mooie gêle narcisse, dat ze was zô bloid as blik. Ze had ze drekt in 'n vaas dein en op de boenbank zet; zô kon ze d'r mooi de hêle toid nei koike.
Ze vond 't zô pittig van 'm, dat ze wou de soep nog beterder make as aars. Deerom had ze nag effies nei de slager weest om 'n stukkie verse poelet en had dat er bai dein. Op 'n end was de soep den toch klaar en most allien nag effies koud worre.
Jopie had voor de sekurighoid de keukendeur maar dichtdein. Aars kon hullie kat d'r bai komme en den ware de reipe gaar, vezelf.
Dat alles was goed overdocht!
Nei 'n kloin uur ging ze d'rs bai d'r soep koike. Ze dee de deur open en de stank kwam 'r al teugemoet. Wat 'n smerrige, zure lucht, ze most er bedat van spaaie. Jan kwam ok net anloupe en ze zee teugen 'm: ‘Nôh, 't noôst m'n voor jou, maar je luchte 't wel, denk? M'n merakel lekkere kippesoep is hillegaar zuur worren, zuks kenne we niet ete vezelf. Ik doen 'm metien weg, want dut is gien harden.’
Jopie nam de pan mee en kukelde 'm zô achter in sloot leeg. Zô, dat was 'n dein of!
Maar wat verskoôt ze dat ze weer in de keuken kwam,'t luchtte nag net zô erg.
't Hadde de narcisse weest die nagal 'n swere lucht hadde en die stinge d'r nag vezelf!

Els Sijm, Oosterblokker

Nôh!

De moide van ‘Magnus’, zô pittig en bloid,
die doene an hockey en speule de stroid.
'n Stick in de hand en de bal op de grond,
de biene beskermd en 'n bit in de mond.
Ze renne en skore, de coach skreêuwt de stand,
't publiek staat te koiken en bloift an de kant.
D'r is 'n ketine, 'n huisie van hout,
de glaze ben' kladdig, dat hok is al oud.
Toen beurde 't guster, wat hadde we skik:
de bal deur de glaze en 't hockey was stick!

Dita de Haan-van Rooij, Schagen

Groize here

Juf die wier 'n jaartje ouwer
en heur here wiere grois.
Zai was deer vezelf niet bloid mee,
raakte nagal van de wois.
Dat zai vurfde 't heer met henna,
zuks was nou net wat voor heur.
Maar verskoôt puur nei 't spoelen,
't Was wel 'n vreemde kleur.

Weg wazze de groize here.
't Heer had nou 'n rooie gloed.
Dat was eerst wel efkes wenne,
maar oôs juf vond 't wel goed.
Trug op skoôl vroege de joôsies:
‘Juf, heb u uw here vurfd?’
‘vinde julle 't niet mooi staan,
ok al is 't wat gedurfd?’

Nei 'n hêle lange stilte,
alle houfde draaide weg,
zai ien joônje: ‘Soms is 't beter,
dat je d'r maar niks van zeg!’

Ans Klomp-Wetsteen, Hoogwoud