Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 2 van de 28-ste jaargang (2016) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Mamma is oud

Op de raampost in moin keuken
loit nou al 'n dag of wat
'n sekurig uitknipt plaatje,
uit zô'n drok reclameblad.

Moin die jôon wort demie twaalf,
soms denk ik, weer bloift de toid,
en hai vraagt 'n spelcomputer,
X-Box, nag wat Gigabait.

Liefst ok nag met twei controllers
en met Minecraft in 3D.
Bai de Mediamarkt te kroigen,
hai wou aars wel effies mee.

‘'k Zel er over denke,’ zee ik,
want 't is me nagal wat.
En ik hew er gien verstand van.
Ik hew vroeger zuks nooit had.

Van de week hew ik heêl stiekem
effies nei die winkel weest.
Nôh, ik werd er knettergek van.
't Leek deer wel een discofeest.

'k Hew 't toen maar effies vroegen
an zô'n mooi gladskoren knul.
Maar ik had 't niet goed zoid, denk,
want hai had gien flauw benul.

'k Docht: wat ben ik toch een struul, hè,
dat thuis hew 'k vezelf niks zoid.
‘Hei je d'r al over docht, mam?’
‘Nei, mejoôn, dat heb nag toid!’

Nôh, toen kwam ie met dat plaatje
van zoin allergrôoste wens.
‘Leit dut maar zien, 'oor, in de winkel,
Jij ben’ echt wel 'n oud mens!’

Annette Vlaar, Berkhout

Appel

Hannie was 'n dag of wat bai heur kloindochter Ankie te warskip. Dat was nagal 'n poestig maidje die altoid wel wat om hande had. Ze werkte en dee deerbai altemetteres 'n kursus van 't ien of aar. Nou ze 'n weekie vekansie had, most oma d'rs komme.
Die kon den mooi proeve wat voor lekkers of dat ze allegaar make kon, want lest had ze nei 'n kookkursus weest.
Oma kon den ok mooi mee te koik nei 'n skelderaaietentoônstelling, want Ankie dee ok skeldere. Dat vurven had ze ok leerd bai zô'n kluppie. Nei, niet zoks wat of de skelder doet, maar echte skelderaaie make.
In 't buurthuis bai heulie honge nou allegaar werke te koik van Ankie en are meese. Hannie had 'r ok alders ientje van heur kregen en bai Ankie's moeder honge d'r ok verskellende. Bai Ankie thuis ware alle kamers wel behongen met verskaidene werke van oigen hand.
Hannie was bloid dat ze deer niet hoefde te werken, want wat 'n stofneste allegaar.
Onderhand had Hannie al pitteg wat lekkere happies te proeven kregen, verskaidene baksels perbeerd en nou ware ze te koik in 't buurthuis.
Ja 'oor, d'r honge hele moôikies, maar d'r ware d'r ok bai weervan Hannie docht: hawe ze deuze op de kleuterskoôl maakt?
Smake verskelle, docht ze, dat had ze ok had met heur proeverije, maar woiselijk genog zaai ze niks.
Nou kwam Ankie geneven Hannie staan en zuchtte:
‘Koik oma, deuze hawe waai niet zelf maakt, 'oor.
Dut is 'n reproductie van 'n echte Appel!’
‘'n Appel,’ zaai Hannie, ‘ik docht dat 't 'n veugelke was…’

Tiny Morsink-Kee, Opperdoes

De mooie juf

Jaap en Co gane oftig an de loup, meist twei keer in de week. De iende keer allien en den weer d'rs met z'n tweien. Maandegochend moet 't meist beure, om de kater te verdroiven van zundeg. Ja, want de manne houwe wel van 'n neutje op z'n toid.
Langs 't Oisselmeer nei Medemblik loupe is merakelse mooi. Al benne ze deer den benne ze meist miersk en steke ze zevoors op bai 't marktkefee voor 'n koekie en 'n koppie. Marktlui zitte deer ok altoid mooi an en zô hoor je naggers 't ien en 't aar nei 't weekend.
Al hewwe ze alle nuwtjes hoord, gane ze honderd meter vedder nei de visboer voor 'n zoute hering; hai het ze lekker, 'oor.
Efkes ternei doene ze ok nag de Hema an voor 'n halve worst. Die benne zô rond elven altoid klaar.
Ja, loupe kost 'n houp mor en dat moet anvuld worre.
Truggen deur 't bos is 'n skoftig mooi loupie. Eerst gaan je deur de nuwbouwwoik van Medemblik en den langs 'n leigere skoôl.
Die dag was 't skoftig mooi weer. Dat de rame van de skoôl stinge open en de juf die voor de klas sting was 'n gnappe verskoining. 'n Mooi koppie en 'n beste bos hout voor de deur. De manne gonge gloik wat zachieser loupe, trokke 'n bloid houfd en sjoerde pittig nei de juf. Ze dochte vezelf dat ze nag achttien wazze.
‘Goede morgen heren, lekker aan de wandel? Kijk kinderen,’ riep juf, ‘zwaai maar even naar deze aardig opa's!’
Jaap en Co stinge gloik weer met twei biene op de grond!

Koos Swart, Wervershoof

't Anspoelde joôje

Zoin kloin ontzielde loifie,
zô hillegaar allien.
Verdronken en hier anspoeld,
deur alleman te zien.

De vlucht voor haat en oorlog,
zô woid weg van 't gevaar.
Hoop op 'n beter leven,
bloikt hillegaar niet waar.

Uit 't grôte water anspoeld,
raakt ie oôs minse an.
't Kloine dapp're manje,
het hier gien weet meer van.

Gien meer mag dut nag beure:
geweld dat levens steêlt.
Wai moete hunnie helpe.
Dat joôje bloift in beêld.

Greet Koning-Luitjes, Ursem

Lam

Een keukenprins kè-je Kees niet noeme, maar in ien gerecht is ie een matjedor. Dat komt zô. Toedat Kees, in z'n jonge jare, nagal nei z'n oigen op zoek was, heb ie een kloin toidje bai een boer in Engeland werkt. Hai most deer bar wenne an 't eten. Maar al maakte de boerin ‘Leg of lamb’, den ging bai Kees de broek op de vreethaak. Dat ie weer op huis an ging, gaf de boerin 'm heur recept mee.

Onderhand heb Kees 't hillegaar vonden: 'n beste baan, 'n skat van 'n vrouw en twei joôs, dat niks te snarken. Bai gelegenhoid maakt ie nei 't recept van Misses Clark ‘Leg of lamb’. Da's puur zo'n sjouw, hai heb 'r temet dagwerk an. Dat je begroipe dat ie den best wat hulp gebruike ken. 't Is troffen dat ien van z'n moidjes niet wois is van studdere in de keuken. Vedaag kregge ze gaste en Kees is al baitoids in de weer met z'n vleis en ok Ilse is in 't haam. In de kloine sneetjes die Kees secuur in de lamsbout maakt heb, douwt 't moidje met heur tonkie uit 'r mond, plakkies knoflouk. Al is dat werk dein of, mag ze ok nag 'n gehoim kruiepappie over 't vleis smere. Deernei wort deuze lekkernai de oven in skoven. Deer moet 't spul om de zôveul toid bedropen worre en zachies steure.

Effies eer de gaste anbelle leit 't wekkertje wete dat 't goed weze moet met de bout. Dat heb Kees 'm toch maar weer mooi flikt. As alleman an tafel zit haalt ie zoin specialitoit uit de oven. Mens almachtig wat lucht dat merakels lekker! D'r wort uitemuiterig klapt voor de kok en Kees is zô groôsk as een kip met ien pul. Hai doet 't vleis in gnappe plakke snaaie en skuift 't op de borde. Dat z'n vrouw voor al 't baispul zurgd heb vinde ze allegaar doôdgewoôn. De gaste valle geloik an en omdatte muizende katte niet mauwe is 't in ien klap stil ok. Totdat ien van de gaste zoit:
‘Gosternokkies Kees, dut lam had een verlegen lekkker poôtje 'oor!’
Ilse stopt geloik met eten en je ziene d'r prakkezere. Is dut ‘Leg of lamb’, wat zai al heêl wat kere met 'r vader maakt heb, een poôtje van zo'n skattig, dartel lammertje? Kees verskiet ok, hai ziet z'n geest al dwale, dut kon wel 'rs 't begin weze van een zoôt gedrans bai zuk feistelijke eten. Hoe ken ie dut zô gauw omkrombiene?
‘Pappa,’ vraagt Ilse beloôrd, ‘ken 'n lammertje oigelijk nag wel loupe met drie poôtjes?’
Kees bremt effies en den zoit ie gerizzeleveerd:
‘Ja 'oor me koind net zô makkelijk.’

Dilly Koetsier-Speets, Hoogkarspel