Westfries Genootschap Bibliotheek Bouwhistorie Creatief Westfries Geschiedschrijving Kap en Dek Landelijk Schoon Monumentale Kerken

Projector Reiscommissie Textieloverleg Vrienden Westfries Museum Westfriese Families Westfriese Molens

▲

Bibliotheek » Boeken » Hé, is dat Westfries? (deel I) » Pagina 79-81

Tante Breggie

Vroeger weunde d'r 'n tante van oos op Abbekerk. Ze kon altoid zo lekker vertelle over d'r jonge jare en over latere taie. Hele verhale! Din prate ze weer luid en din weer temet overstil. Ze kon groot koike en plure, boers prate en deftig. Ze kon ook verlegen mooi zinge. En roime dat ze kon! 't End was er van weg.
En altoid leuk, nooit hatelijk of boiterig. Nei hoor, deer hield ze niet van. „Leve en leve leite,” zoi ze din. Ten zo'n roimpie heb ze nag 'rs voor m'n opskreven. 't Hiet:

Deur de kniese.

't Beurde 's, dat domenie
Een zwel had an z'n rechterknie.
Hai zoide toe: „Gelukkig, hoor,
dat ik niet bin 'n rooms pestoor:
die moet z'n kniese veul keer buige;
deer kin je je van overtuige
op zundagochend in De Weere;
din doetpestoor 't heel veul kere.”

„Weerom pestoor en domenie niet?
vroeg toe opiens nuwskierge Piet.
„Dat zal 'k vertelle,” zoi de pestoor,
„maar niet an are zegge, hoor,
(je houwe toch beslist je snater?)
Tk bin an 't oefenen voor later.
De Dood die komt ons din te zeggen
Gaan jollie op je bedje leggen.
Je moete mee, 't is niet te keren, nei d'eeuwighoid moet j'emigreren.”

„Verzet dat helps oos din geniesen:
Alleman gaat deur de kniese.
En deerom bin 'k al an 't leren:
de kniese buige, 'n heel zood kere.”

En zo was ze din an 't roimen as ouwe Soimen. 't Was 'n pracht om tante Breggie te horen. En 't zuurtjesbriefie had ze altoid in d'r laatje leggen. As kindere stonde wai d'r wel d'rs bai te gnokken. As we 't lappe konne, din zette we tante an 't vertellen over vroeger. En as we d'r 'n heel told om teut en zeurd hadde, din zoi ze: „Nou, vooruit mit de goit!” En din begon ze:
„Toe de Zuierzei nag nat was, weunde op Lammerskaag an de zeidoik in 'n café, Jan Ruiter, 'n geboren kasteloin. Overdag was-ie messelaar en 's zundes en op sommige dage deur de week was-ie kasteloin. Hai en z'n vrouw en z'n twei dochters konne allegaar even goed mit 't herbergsvolk opskiete. Hai trok de minse an, leek 't wel. En 't gong er altoid even gnap en netjes, deer zuirgde Jan Ruiter wel voor. As 't in de herst Medemblikker harddraveraai was en as ouwelui en jongelui deer heen weest wazze, din stakke die uit Abbekerk-zelf en uit De Weere en uit Ierswoud en zo, 's elves allegaar op bai Jan Ruiter. Nou, din was 't er gezellig, hoor.
Lammerskager kermis was 'r ook altoid merakel veul volk. Din was 't hele huishouwen van Ruiter in spier. Z'n twei dochters mit hulle manne, Meister de Boer en Fris Moisberg, die liege din allegaar te bedienen. Din kon 't er bar drok weze voor 'n toidje. Deer was altoid 'n goed stukkie meziek. In die toid bleve de muzekante altoid in 't café te warskip en ze atte d'r ook.

Om de tafel vertelde Jan Ruiter, 'n echte grapjas, an de muzekante van 'n man, die graag kattevlois lustte en deerom wel d'rs 'n kat in z'n buurt mepte, om 'm lekker op te peuzelen. De muzekante kookte d'r van, as ze 'r allien maar an dochte!
In de volgende nacht maakte Jan Ruiter 'n beste vette kat dood. Z'n vrouw breidde de lappies en op kermismaandag kwam de pan op taf el. De muzekante, die van niks ofwiste, smulde van de lekkere happies en preze de kok erg. Nei 't eten vroeg Jan Ruiter: „Was hewwe jolle nou eten, dink je?” Ze dochte van kalfslappies. Toe lies Ruiter de natte huid van de kat zien mit de kop 'r nag an....
De muzekante kookte d'r hart uit 'r loif en gavve allegaar de kattelappe terug! Ze spaaide alles vol. Wat 'n proest! Jan Ruiter skik! Maar z'n vrouw most de hale bende oprode.”
„Dat is nou eerlijk waar beurd,” zoi tante Breggie.
Wat kon die tante toch mood vertelle en roime. Wat is 't tebot, dat zokke minse doodgaan.

 

---

© 1924-2023 Westfries Genootschap - Contact - Sitemap - Privacyverklaring

West-Friesland, een streek met karakter binnen de Omringdijk.